wymaga wielokrotnego zakochiwania się,
zawsze w tej samej osobie.
M. McLaughlin
*Narrator
Nareszcie nadszedł dzień, na który czekała od zawsze. Dziś przed ołtarzem poślubi mężczyznę swojego życia. Od samego rana świeciło słońce! Lepszej pogody chyba już nie mogła sobie wymarzyć! Obudziła się wcześnie jak na nią. Nie mogła dalej spać, więc postanowiła zrobić sobie poranny jogging. Suknia ślubna i akcesoria znajdowały się w sypialni. Czekały na odpowiednia chwilę, aby być założone. Ubrała dresy i buty i wybiegła w pośpiechu z domu.Po około godzinie była z powrotem. Ubrała się za ciepło i po powrocie musiała wziąć prysznic, żeby wyglądać świeżo. Mimo wszystko denerwowała się ślubem. Przecież on zmieni coś w ich życiu. Teraz będą z sobą na dobre i na złe, chociaż już są tak z sobą.
Bała sie, że wydarzy się coś niespodziewanego.
-Martyna, gdzie się podziewałaś?-zapytała matka widząc ją wychodzącą z łazienki.
-Brałam prysznic. To co, nie mogę?
-Wiesz, że zaraz przyjadą kosmetyczki i fryzjerka?
-Wiem, mamo. Już idę do sypialni.
Skierowała się na górę do sypialni i czekała na przyjazd specjalistek. Niecierpliwiła się na ich przyjazd. Z zdenerwowania trzęsły jej się dłonie. Była trochę zawiedziona, bo Marta nie odpisała na jej maila z zaproszeniem na ślub... Po kilku minutach specjalistki dotarły i przepraszały za spóźnienie. Zabrały się do pracy.
Po około godzinie jej fryzura i makijaż były gotowe. Oczy miała umalowane delikatnie natomiast usta były podkreślone czerwoną szminką. Włosy zakręcone lekko lokówką i spryskane dużą ilością lakieru. Jedna z kosmetyczek robiła jej hybrydy. Nic szczególnego, był to ślubny róż. Kubicka nie chciała mieć przepychu na ślubie, tylko żeby to była skromna, rodzinna uroczystość. Nie zabraknie na niej oczywiście ich najbliższych przyjaciół.. Za chwilę miała założyć swoją suknię ślubną. Wzięła głęboki wdech i poszła do łazienki ją założyć. Krawcowa z firmy Doroty pomogła założyć Martynie kreację. Po kilku minutach wróciła do sypialni, aby założyć dodatki. Welon wpięła we włosy. Wyglądała świetnie. Wszystko robiła starannie i powoli nie śpiesząc się, bo przecież miała czas. Bukiet ślubny złożony z goździków o różnych odcieniach różu oraz białego i różowych róż stał na ławie w wazonie. Podczas zakładania butów do pomieszczenia weszła Dorota:
-Martyna, masz gościa!
-Kogo?
-panią doktor z Francji czy skądś!
-Niech tu przyjdzie.
Panna młoda wiedziała, kto przyszedł. Szybko założyła drugiego buta i czekała na gościa. Gdy dr. Marta weszła do pokoju to pisnęła z radości. Przyjaciółki serdecznie przytuliły się.
-Marta! Nie odpisałaś na mojego maila i z Piotrkiem byliśmy pewni, że nie przyjdziesz na nasz ślub.
-Postanowiłam zrobić nam niespodziankę! I oto jestem!
-Zrobiłaś nam mega niespodziankę!
-Wyglądasz cudownie, kochana! To twoja ostatnia godzina jako panna! Pamiętam, jak Piotrek chodził za tobą, a już tyle czasu minęło i stajecie na ślubnym kobiercu! Nie mogę w to uwierzyć!
-Powiedzieć ci coś w sekrecie?
-Pewnie!
-Ja też nie mogę w to uwierzyć!!-opadła na łoże.
-Uważaj, żeby sukni nie pomięła.
-A co u ciebie słychać w Saint-Tropez?
-Dobrze, pogoda zawsze jest świetna. Domek mam nad samym morzem.
-Masz kogoś?
-Nie. Byłam z jednym kilka miesięcy, ale nic z tego nie wyszło-posmutniała.
-Przykro mi, ale na pewno znajdziesz kogoś, z kim spędzisz życie-przytuliła ją.
-A co u Wiktora?
Martyna nie wiedziała, co jej odpowiedzieć, bo widać było po lekarce, że liczy, że Wiktor nadal jest wolny i się z nią zwiąże, ale przecież on jest z Anią. Zosia nawet ją zaakceptowała. Brunetka myślała, że dłużej zejdzie im z tym. Ale cieszyła się z ich szczęścia.
-Wiktor...
Do pokoju weszła Dorota i kazała im się zbierać, bo nie zdążą do kościoła.
***
Stała przed kościołem i czekała na moment, w którym będzie mogła wejść do niego. W dłoniach trzymała bukiet. Welon założyła na twarz i czekała.
-Widzę, że jesteś gotowa-rzekł ojciec.
-Tak.
-Wchodzimy?
Pokiwała na znak zgody. Jan wziął ją pod rękę i ruszyli wgłąb świątyni. Szli powoli. Martyna rozglądała się. Uśmiechała się do każdego z gości. Szkoda jej było, że nie dokończyła rozmowy z Martą.
Jej spojrzenie spotkało się z spojrzeniem Piotra. Uśmiechnęli się do siebie. Spuściła wzrok zawstydzona. Nawet nie wiedziała dlaczego. Przecież Piotr widział ją gdy była smutna i szczęśliwa, gdy miała doła i gdy skakała z radości. Znał ją na wylot.
Zawsze był z nią.
Na dobre i na złe.
W radości i smutku.
A teraz w ten dzień ich miłość miała zostać zapieczętowana.
Ojciec przekazał ją przyszłemu mężowi. Już można powiedzieć, że mężowi.
Rozpoczęły się zaślubiny. Ksiądz wygłosił piękne kazanie. Kubickiej już na kazaniu zaczęły płynąć łzy z oczu. Oczywiście to były łzy szczęścia. Szybko je ocierała.
-Ja, Piotr, biorę sobie ciebie Martyno za żonę i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci-brunetka miała łzy w oczach.
Z łamiącym się ze szczęścia głosem powtórzyła słowa przysięgi małżeńskiej:
-Ja, Martyna, biorę sobie ciebie Piotrze za męża i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci.
Potem nałożyli sobie nawzajem obrączki. To była najszczęśliwsza chwila w jej życiu. Nie wiedziała jednak, jakie niespodzianki przygotował dla niej mąż na dzisiejszy dzień i noc....
-A teraz możesz pocałować swoją żonę-rzekł ksiądz.
Piotr złożył na jej ustach namiętny pocałunek. Nie trwał on długo. Dla nich trwał bardzo długo. Nie zważali na to, że wszyscy goście skierowali swoje spojrzenia na nich.
Wychodząc z kościoła zostali obsypani ryżem, a potem goście składali im życzenia i wręczali prezenty ślubne. Niektóre były naprawdę duże. Świadkowie - czyli Basia i Tomek - odbierali je od państwa młodych.
-Wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia-rzekła Nowakowska i przytuliła parę.-Żebyście zawsze byli razem, dużej rodziny i mniej kłótni!
-Dziękujemy-odrzekli. Otrzymany prezent Piotrek oddał Tomkowi.
-A teraz kochanie zamknij oczy-rzekł do żony, gdy odjeżdżali spod kościoła. Ich auto było udekorowane jak typowy samochód ślubny. Na przedniej tablicy rejestracyjnej był napis: Mrs&Mr Strzeleccy. Natomiast na tylnej: Mr&Mrs Strzeleccy. -Wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia-rzekła Nowakowska i przytuliła parę.-Żebyście zawsze byli razem, dużej rodziny i mniej kłótni!
-Dziękujemy-odrzekli. Otrzymany prezent Piotrek oddał Tomkowi.
***
-Dlaczego?-zapytała zamykając oczy.
-To niespodzianka!
-Przecież jedziemy na nasze przyjęcie weselne. Gdzie właściwie jedziemy?
-Za kilkanaście minut się przekonasz!
Po kilkunastu minutach byli na miejscu. Strzelecka mając nadal zamknięte oczy wysiadła z samochodu z pomocą męża. Obejmując ją w talii prowadził ją do parku.
-Możesz otworzyć oczy!
Gdy otworzyła oczy nie mogła uwierzyć własnym oczom! Przecież ich przyjęcie miało być w wynajętej sali a nie w parku. Wszystko było udekorowane tak jak sobie tego życzyła. Stoliki było 4-5 osobowe, każdy znajdował się w namiocie w razie pogorszenia się warunków pogodowych. Po pięciu minutach nadal była zdumiona.
-Jak ci się podoba?
-Tu jest cudownie! Kocham cię-pocałowała go.-Sam to wszystko zrobiłeś?
-Oczywiście, że nie. To dzięki naszej specjalistce od ślubów!
Po wzniesieniu toastu wszyscy zasiedli na swoich miejscach. Kelnerzy zaczęli podawać obiad.
-Piotruś-mówiła podczas posiłku-nadal nie mogę w to uwierzyć, że wzięliśmy ślub i nasze przyjęcie odbywa się w tym parku, moim ulubionym w każdym bądź razie...
-A ja kochanie nie mogę uwierzyć w to, że taka cudowna kobieta jak ty zgodziła się zostać moją żoną-pocałował ją delikatnie w dłoń.
-Och Piotruś...-uśmiechnęła się.
Po kilku godzinach szampańskiej zabawy pojechali z fotografem na sesję zdjęciową.
-A teraz wypuszczacie balony!-krzyknął fotograf i w tym momencie zrobił im jedno z wielu zdjęć.
Po jakimś czasie wrócili na przyjęcie i para młoda podchodziła do każdego z gości i z nim robiła sobie zdjęcie bądź rozmawiała. Na dłużej zatrzymali się przy stoliku Marty, Wiktora, Anny oraz Zosi.
-Marta, przepraszam, że nie powiedziałam ci o Wiktorze i Ani..
-Martynka, to wasze święto i się tym nie przejmujcie.
Para postanowiła iść potańczyć, bo w końcu to ich święto. Najbardziej z wszystkich gości, to chyba oni szaleli na parkiecie. Podczas którejś z rzędu piosenki zostali ściągnieci z parkietu przez rodziców Piotrka.
-Zapomnieliśmy o prezencie dla was. Teraz to chyba odpowiedni czas na niego-rzekła Strzelecka.
-Nie musieliście niczego nam kupować-odrzekła Martyna.
Matka Piotrka podała im kopertę. Piotrek szybko otworzył jej zawartość. Znajdowały się w niej dwa bilety lotnicze.
Około północy Martyna rzuciła welonem, który złapała...Renata. Po tym wydarzeniu para młoda pojechała do podwarszawskiego hotelu na wymarzoną noc poślubną...
