[JEDNORAZÓWKA] Bez Ciebie znikam...

Wszyscy oskarżaja mnie oto, że Piotra nie ma(czytajcie: RENATA). Każdego dnia przeżywam monotonię i powrót do zdarzeń z tamtego dnia. Zastanawiam się, co by było gdyby....? Sama zauważyłam, że tak się nie da żyć i że muszę się pogodzić z jego odejściem. Nie chciał ze mną być najwyraźniej.. Tak to musiało się skończyć. Stałam się od tego momentu osobą aspołeczną.. Nigdy taka nie byłam.

-Nigdy nie spotkałem takiej świetnej, towarzyskiej osobą, jaką Ty-powiedział kładąc dłoń na moim policzku. Zarumieniłam się i spuściłam wzrok. 
-Przestań-uśmiechnęłam się. 

Wszystko się zmieniło gdy spotkałam Piotrka trzy lata temu. Może teraz byłabym rok po ślubie i planowałabym założenie rodziny.. Ale w pewnym momencie pojawił się On. Teraz dzień jest jak co dzień. Nudny, szary i monotonny.
-Renata, jeśli chcesz mnie kolejny raz zdenerwować to sobie daruj-weszłam do szatni, otworzyłam swoją szafkę, wzięłam swój strój ratownika i poszłam się przebrać.
-Martyna.. Chcę Cię przeprosić za wszystko-musiałam mieć dziwną minę, gdy to usłyszałam.-Nie powinnam między Wami mieszać. Byliście piękną parą.
-Ale dzięki Tobie wszystko się posypało. Dzięki wielkie!
Wyszłam. Miałam się nie wdawać z nią w dyskusje.
Teraz już się pogodziłam z tym wszystkim...
Gdy wróciłam do domu wyciągnęłam z szafki nocnej nasze wspólne zdjęcie.
-I gdzie Ty jesteś?
 Poszłam pobiegać. Włożyłam słuchawki do uszów i pobiegłam w stronę pobliskiego parku.Wydawało mi sie, że widzę Piotrka, ale to przecież niemożliwe...

-Kocham Cię-pocałował mnie-i zrobię wszystko, żebyś była szczęśliwa. 
-Nic nie musisz robić, bo już jestem szczęśliwa-wtuliłam się w Jego mocne ramiona.-Kocham Cię i to nigdy sie nie zmieni... 


KILKA DNI PÓŹNIEJ

Byłam w galerii handlowej ale coś kazało mi przyjść tutaj. Zawsze przesiadywałam tutaj z Piotrkiem. Zza zakrętu wyłonił się On. Był osobą, której najmniej się spodziewałam. Odwróciłam się na pięcie i chciałam odejść,ale on chwycił mnie za dłoń i przyciągnął do siebie. Spojrzałam na Niego oczami pełnymi łez.
-Zostaw mnie! Nie chcę mieć nic wspólnego z Tobą!
-Martyna, proszę.. pogadajmy!
-Nie mamy już o czym.
-Nie potrafisz bez ze mnie żyć!
-Ażebyś wiedział, że potrafię.
Odeszłam wkurzona. Jakim prawem wraca do mojego życia?!
***
Sprawdzałam, czy wszystko wpisałam w papiery zanim pójdę do domu. Złość już trochę minęła, ale nadal mam ochotę udusić Piotrka. Ktoś dotknął mojego ramienia.
-Wiem, że to Ty.. Piotrze.
-Może dasz zaprosić się na kawę po pracy.?
-Jestem zajęta.
Wyszłam z pomieszczenia. Tak naprawdę miałam iść do domu i zajadać smutki jak zawsze.
-To może chociaż Cię podwiozę?
-Nie rozumiesz co znaczy słowo "nie"?
-Daj..
-Nic lepiej do mnie nie mów. ok?
Poszłam na autobus. On chyba został tam.. Nie wiem.. Nie oglądam się zazwyczaj za siebie, gdy gdzieś idę.
***
-Piotruś. Dziś był ciężki dzień, więc zapraszam Cię na piwo, jako Qumpla oczywiście-zaproponowałam. Było mi głupio, że traciłam naszą przyjaźń przez moje ironizowanie.
-Z Tobą zawsze.
Poszliśmy razem do pubu. Bardzo lubiłam to miejsce. Po wypiciu paru piw postanowiłam odwieźć go do domu bo był niezdolny do prowadzenia samochodu jednym słowem.
-Piotrek!-krzyknęłam, gdy uderzyło w niego rozpędzone auto. Po co szedł środkiem ulicy?! Podbiegłam do niego. Oceniłam sytuację i zadzwoniłam po pomoc.-Piotruś! Słyszysz mnie?-wołałam z łzami w oczach. - Masz zaraz wstać i pogadać ze mną, zrozumiano?
Po chwili przyjechał Wiktor z ekipą i zabrali go do szpitala.
-Pożegnaj się z nim.
-Dlaczego go nie ratujecie?!
-Nic nie damy rady zrobić.
Lekarz po prostu odszedł do swoich obowiązków, a ja poszłam do Piotrka.
-Martyna..-był słaby-co ze mną?
-Wszystko będzie dobrze-okłamałam go. Musiałam.
-Martyna. Muszę Ci coś powiedzieć.
-Nic nie mów.
-Jesteś jedyną kobietą, którą kocham.
Postanowiłam się z nim pożegnać:
-Piotruś, posłuchaj mnie. Czas spędzony z Tobą był jedną z najlepszych rzeczy w moim życiu....
***
Nie ma go już prawie pół roku, a ja nadal nie mogę dać sobie z tym rady.
-Przestań się mazać z powodu jednego faceta. Znajdziesz sobie kolejnego.
-Właśnie że nie znajdę. On był jeden na milion.. Bez niego nic już sensu nie ma.