Rozdział 1

Piotr

Martyna... ta dziewczyna nie może wyjść mi z głowy. Chociaż od naszego ostatniego spotkania minęło kilka tygodni. Miała zadzwonić i się umówić ze mną na kawę. Wiktor zwolnił dziś jednego z ratowników-Maćka. Przyszedł skacowany na dyżur. Wcale mu się nie dziwię(Wiktorowi), że go wywalił. 

-21 S zgłoś się!

-21 S zgłaszam się!

-Mężczyzna, zatrzymał się, ul. Kochanowskiego. Jakaś dziewczyna przeprowadziła RKO. 

-Przyjąłem, jedziemy. 

Poszliśmy do karetki i pojechaliśmy na akcję. 

Martyna

Przebiegałam ulicą Kochanowskiego i zobaczyłam mężczyznę, który zemdlał, wiec podeszłam do niego sprawdzić co się stało. Stwierdziłam, że nie oddycha i nie ma pulsu, więc przeprowadziłam RKO. Po chwili przyjechała karetka. Wysiedli z niej ratownicy i lekarz. Wsród ratowników rozpoznałam Adama i Piotrka. Strzelecki uśmiechnął się do mnie i poszedł po sprzęt. 

-Adam, Piotr! Sprzęt weźcie!-rzekł lekarz do chłopaków.-Wiktor Banach, pogotowie ratunkowe. Co się stało?

-Martyna Kubicka. Przebiegałam ulicą Kochanowskiego i zobaczyłam mężczyznę, który zemdlał, wiec podeszłam do niego sprawdzić co się stało. Stwierdziłam, że nie oddycha i nie ma pulsu, więc przeprowadziłam RKO. 

-Piotr, parametry. 

-Saturacja 80 i rośnie. 

-To dobrze. Adam zrób wkłucie, a płyny podamy w karetce. Dobrze się pani spisała. 

-Dziękuję. W końcu to moja praca.

-W jakim sensie? 

-Jestem świeżo upieczonym ratownikiem medycznym. 

-Szuka pani pracy?

-Tak. 

-To zapraszam za ok. 10 minut do naszej stacji. Może pani z nami jechać i poczeka pani w stacji na rozmowę ze mną. 

-Dobrze. 

Jechaliśmy karetką. Adam zapytał się mnie:

-Co Ty tam robiłaś siostrzyczko?

-Biegłam-uśmiechnęłam się, bo widziałam, że Piotr śledzi naszą rozmowę i patrzy się na mnie w lusterku. 

-Piotr, skoncentruj się na drodze, bo wiemy, że pani Martyna Ci się podoba-powiedział Wiktor. 

-Doktorze, ale Ja jestem skoncentrowany. 

-Dobra, dobra. 

10 minut później

Siedziałam w stacji i czekałam na dr. Banacha. Po chwili zjawił się mój mam nadzieję przyszły szef i usiadł przy biurku. Szukał mojego CV i zaczął je przeglądać. 

-Skończyła pani Uniwersytet Medyczny w Warszawie?

-Tak. 

-Miała pani praktyki? 

-Tak, 5-dniowe. 

-Ćwiczy pani?

-Pyta mnie pan oto bo jestem kobietą?

-Nie. Pytam oto każdego. Trzeba być odpornym fizycznym i psychicznym żeby wytrzymać napięcie w tej pracy. 

-Chodzę na siłownie, uprawiam różne sporty, biegam. 

-Witam na pokładzie-podał mi dłoń.-Proszę jutro przyjść przed 7:00, bo nie lubię spóźnień, a pan Strzelecki wie o tym najlepiej-patrzył na Piotrka, który ukazał się w drzwiach stacji. Nasze spojrzenia na chwilę się spotkały. 

-Będę pamiętać. Do widzenia. 

Wychodziłam już prawie z bramy, gdy ktoś złapał mnie za rękę. 

-Piotrek! Wystraszyłeś mnie! 

-Przepraszam. Mam pytanie. 

-Mów. 

-Pamiętasz, że wisisz mi kawę? 

-Tak, pamiętam. I co w związku z tym?

-Może byśmy dzisiaj na nią poszli? 

-Dzisiaj idę na siłownię. 

-A jutro? Po dyżurze na przykład?

-Ok. Jutro mogę iść z Tobą na kawę. 

-To do jutra. 

Następnego dnia

Bardzo się denerwowałam dzisiejszym dyżurem.. Jeszcze rower mi się zepsuł, więc musiałam iść na nogach. I jeszcze ta kawa po dyżurze z Piotrem. Szłam zamyślona.. Byłam praktycznie pod stacją, gdy w kogoś wpadłam. 

-Martynka, uważaj na siebie. Będę musiał Cię znowu ratować-zaśmiał się Piotr. 

-Cześć, Piotruś-wypaliłam. 

-Denerwujesz się pierwszym dyżurem?

-Trochę. 

-Wejdźmy do stacji, bo możemy się spóźnić, jak postoimy tu jeszcze jakieś 10 minut. 

-Ok. 

Weszliśmy do stacji i przywitaliśmy się z Banachem mówiąc jednocześnie:

-Dzień dobry! 

-Cześć, dzieciaki! Piotr pokażesz Martynie karetkę. Dasz radio, kluczyk do szafki, strój. 

-Już się robi-odpowiedział Strzelecki. 

Poszliśmy do szatni się przebrać, a potem Piotr mi wszystko pokazał. Pół godziny później dostaliśmy wezwanie, które trwało prawie godzinę. Wróciliśmy w smutnych nastrojach. Ja byłam w niezłym dołku. Zmarł pacjent. Pierwszy dyżur i pierwszy pacjent, który zmarł.. Piotr objął mnie ramieniem, gdy byliśmy w stacji i powiedział:

-Nie mogliśmy go uratować. Gdyby ktoś wcześniej udzielił pomocy, to na pewno byśmy go uratowali.. Dzisiaj to Ja postawię Ci tą kawę! 

-Postawię Ci ją, jak powiedziałam, to zrobię. 

Siedzieliśmy w kawiarni i rozmawialiśmy. Piotrek umie mi poprawić humor. To muszę stwierdzić. 

-Szkoda, że wcześniej Cię nie znałam!-stwierdziłam, gdy wychodziliśmy z budynku. 

-Dlaczego?

-Potrafisz świetnie mi poprawić humor! Jeszcze w stacji, gdy kończyliśmy dniówkę to szczerze mówiąc nie miałam ochoty nigdzie wychodzić. Wiesz, przez ten zgon. 

-Czyli zamawiasz mnie na przyszłość, gdy będziesz miała doła?

-Oczywiście. 

-To Ja będę już szła. 

-Odwiozę Cię może. 

-Nie trzeba. 

-To nie było pytanie albo propozycja. To był fakt lub czyn. Jak chcesz, to możesz sobie to nazwać. 

-Raczej nie mogę dyskutować?-przygryzłam dolną wargę. 

-No raczej nie. 

Wsiedliśmy do jego auta. Gdy dojechaliśmy On wysiadł pierwszy i otworzył mi drzwi. 

-Dzięki za podwiezienie. Cześć. 

-Czekaj. Mam jedno pytanie. 

-Słucham tego Twojego jednego pytania-uśmiechnęłam się. 

-A ten palant nadal Cię nachodzi?

-Chodzi Ci o Marcina?

-Mniejsza oto jak się nazywa. Dał Ci spokój?

-Tak. 

-Cześć!

-Pa! 

Poszłam do mieszkania. To był naprawdę trudny dzień,ale fajnie się skończył...