[JEDNORAZÓWKA] Nad życie...

MARTYNA

Czasem bardzo trudno pogodzić sie z rzeczywistością.. Ja tak właśnie mam. Od pół roku choruję na białaczkę. Oczywiście mam wsparcie ze strony Piotrka, Basi, Adama, Wiktora, Zosi... Po prostu wszystkich ratowników z stacji. I mojej siostry, Kaśki. Codziennie Piotrek mnie odwiedza w klinice onkologii. Już nie mogę się doczekać aż wyjdę  stąd. I oto  właśnie przyszedł mój ulubiony ratownik z Leśnej Góry. Oczywiście jest ich wielu, a On jako chyba jedyny codziennie przed i po dyżurze do mnie przyjeżdża. 
-Cześć, mała-powiedział siadając na moim łóżku. 
-Nie mów do mnie  per "mała". 
-No okej, będę mówił: Martynka. 
-Tak możesz-uśmiechnęłam się. 
-A teraz tak na serio: jak się czujesz?
-Dobrze-wzruszyłam ramionami i się sztucznie uśmiechnęłam. 
 -Kiedy Cię wypuszczają? 
-Za parę dni. 
-Wiesz, że załatwię Ci transport z Leśnej Góry?
-Tylko nie mów, że karetką przyjedziecie! 
-Oczywiście, że karetką! Jak wyzdrowiejesz-moja mina zmarkotniała- to będziesz miała jej dość! Co się dzieje?
-Co jeśli nie wyzdrowieję?!-moje oczy zaszkliły się od łez. 
-Martyna..-wbiłam wzrok w ziemię.-Popatrz na mnie!-podniósł mój podbródek tak, bym mogła na Niego spojrzeć.-Wyzdrowiejesz i będziesz miała wspaniałego męża, gromadkę dzieciaków i piękny dom z ogrodem. Musisz w to wierzyć! 
-Wiesz, jakie są szanse... 
-U Ciebie wcześnie wykryli białaczkę i są duże szanse, że z tego wyjdziesz. 
-Idź już, bo jutro masz pewnie dyżur. Renata będzie się denerwować, że strasznie długo u mnie siedzisz, a do domu masz ponad pół godziny drogi stąd. 
-Martyna, masz się trzymać, bo jutro może przed dyżurem wpadnę-przytulił mnie na pożegnanie i wyszedł. 
Gdy wyszedł znowu powróciłam myślami do tego, że pewnie nie dożyję moich kolejnych urodzin. Ojciec załatwił mi miejsce w najlepszej warszawskiej klinice onkologicznej. Trzymam się dzięki Piotrkowi. Tylko szkoda, że nie mogę mu powiedzieć, co do niego czuje przez wzglad na naszą przyjaźń i że On jest z Renatą. Żałuję, że wcześniej nie wyznałam mu swoich uczuć.. Pewnie zapytacie: "jakich uczuć?" Otóż mojej miłości do Niego. Teraz padło w Waszych głowach: "dlaczego?" Sama nie wiem, czego chcę. Taka prawda. Byłam zaręczona jeszcze parę miesięcy temu, ale Rafał wystraszył się mojej choroby i odszedł. 
 ***
Parę dni później wyszłam z szpitala. Jak obiecał przyjechali po mnie karetką. 
-Przyjechaliście!-krzyknęłam, gdy wysiedli z pojazdu. 
-Przecież mówiłem-powiedział Piotr i spojrzał mi w oczy.-Jak się czujesz?
-Okej. 
-Mówisz tak zawsze. 
-Bo tak jest. 
-Wieczorem zapraszam Cię na kolację. 
-Co z Renatą?
-Na ten wieczór o niej zapomnimy. Rozstaliśmy się. Nie mogła znieść tego, że wspieram Cię w walce z chorobą. 
 ***
Nie mogłam uwierzyć, że zerwali.. Kolacja z Piotrkiem brzmi interesująco. Powinnam ubrać się jakoś ładnie, ale ubrałam jeansy i bluzkę. Nie miałam siły na wybieranie jakiegoś cudownego stroju. 
Przyjechał po mnie punktualnie  o 20:00. Przynajmniej na chwilę mogłam przestać myśleć o chorobie. Pojechaliśmy do niego.  Przygotował świetną kolację, to fakt. Szpitalne jedzenie mi nie odpowiada, ale muszę coś jeść.. 
-Masz mi coś do powiedzenia?-zapytałam popijając sok. Nie mogłam pić alkoholu, niestety. Białaczka zniszczyła moje plany życiowe. 
-Właściwie to tak. Kocham Cię Martyna! Nieważne czy jesteś zdrowa czy chora! Będę z Tobą do końca.-czekał na moją reakcję.       
-Też Cię kocham!-pocałowaliśmy się. 
 ***
Moja choroba jest w bardziej zaawansowanym stadium. Czekam na przeszczep.  Ale dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Zamierzam urodzić to dziecko. Dzisiaj zamierzam powiedzieć Piotrkowi o ciąży.. Właśnie przyszedł z pracy. 
-Piotruś, mam Ci coś do powiedzenia.. 
-Znalazł się dawca?
-Nie. Jestem w ciąży. 
-Co?! Jakim cudem?!
-To cud. Będziemy mieli dziecko.. Nie cieszysz się? 
-Jak mogłaś podjąć sama tą decyzję?! Jesteśmy małżeństwem i powinnyśmy oboje o takich rzeczach decydować. Wiesz, że będziesz musiała przerwać chemię? I narazie o przeszczepie mowy nie będzie? 
-Czy ty możesz mnie posłuchać?! 
-Słucham. 
-Chcę coś po sobie pozostawić, a ty tego nie rozumiesz! 
- Nie rozumiem! 
Wyszedł z mieszkania trzaskając drzwiami. 
***
Poród odbył się przez cesarskie cięcie. Czuję, że to już koniec... Mała urodziła się zdrowa i śliczna... Nazwaliśmy ją Oliwka. Lekarze może wypuszczą mnie na parę dni do domu.. Chciałabym ostatnie tygodnie spędzić z bliskimi.. 
Aktualnie jesteśmy we trójkę w domu. Na głowie mam ubraną chustkę, bo moje włosy prawie wypadły. Nie są już takie jak dawniej.. Jędrne, zdrowe... Tylko słabe i rzadkie. 
Wzięłam Oliwkę i szeptałam do niej:
-Zaopiekuj się tatusiem, gdy mnie z Wami już nie będzie..-łzy cisnęły mi się do oczu.-Macie dbać o siebie nawzajem. Pamiętaj, że kocham Cię najbardziej na świecie. Nie zapomnij o mnie...
***
PIOTR
Martyna zmarła kilka tygodni temu. Nadal nie mogę się z tym pogodzić. Muszę być silny dla Małej. Ale nie potrafię.. Nie wiem, czy z kimś się zwiąże. Za bardzo ją kochałem... Żałuję, że o wiele wcześniej się nie związaliśmy.. Może by wtedy nie zachorowała i wszystko potoczyłoby się inaczej? Pamiętam jej ostatnie słowa: Zaopiekuj się naszą córeczką.. Zwiąż się z jakąś kobietą. Nie musisz być sam do końca życia. Musisz wiedzieć, że nie żałuję tego, że Ją urodziłam. Dzięki temu zawsze z Tobą będzie cząstka mnie... Kocham Cię... 
I tak bym nigdy Cię nie zapomniał. Jestem na cmentarzu. Przychodzę tu codziennie. Składam czerwoną róże na jej nagrobku. 
"MARTYNA STRZELECKA z domu Kubicka
1989-2015
Na zawsze w naszych sercach. 
Kochająca żona i matka"
Tak głosi jej nagrobek. Tak bardzo mi jej brakuje...