Rozdział 11

CHWILĘ PÓŹNIEJ
MARTYNA
-O co Wam poszło?-zapytałam po tym jak Rafał odjechał. 
-Może pójdziemy gdzieś i o tym porozmawiamy?
-''Bocian''?
-Miałem to samo na myśli. 
-Opatrzyć Ci to?-wskazałam na jego wargę. 
-Nie, do wesela się zagoi. Będziemy tak stali na tym zimnie?
Wsiedliśmy do jego auta i pojechaliśmy do "Bociana". Piotrek zamówił dla siebie piwo a dla mnie gorącą herbatę. 
-O co Wam poszło? 
-Po co chcesz to wiedzieć? 
-Chcę. Czuję, że to moja wina.. 
-To nie Twoja wina! Sprowokował mnie dupek! Powiedział, że spałaś u niego!
-Co?!
-Tak. Chyba miałem prawo się wkurzyć?
-Ja mu dam-wyciągnęłam telefon. 
-Nie psuj tego po południa-chwycił mnie za dłoń.-Pij herbatę i idziemy!
-Gdzie?-pociagnął mnie za dłoń i wyszliśmy z budynku. 
-To niespodzianka. Chodź! 
Poszliśmy do parku. 
-Ile jeszcze? Zimno jest!-czułam się jak zakochana nastolatka! 
-Już. Zamknij oczy!-zamknęłam oczy.-Ufasz mi?
- Tak! 
Splotłam nasze dłonie. 
-Już możesz otworzyć oczy!-szliśmy przez chwilę i stanęliśmy. Nie zwolniłam uścisku, chociaż powinnam. Otworzyłam oczy i zobaczyłam nasze miejsce! Chodziliśmy tutaj na spacery.. 

-Pamiętałeś o tym miejscu! 
-Ja bym nie pamiętał? 
Przytuliłam go mocno i pocałowałam. On odwzajemnił mój pocałunek. 
-Chcę aby tak było zawsze-powiedziałam po chwili patrząc mu w oczy. 
-Będzie, ale w jakim sensie, żeby tak było..?-spytał uśmiechając się. 
-Ja i Ty, przecież to oczywiste. 

***

Weszliśmy do stacji trzymając się za ręce. 

-Piotrek nie umiesz sam dojść do szatni, że Martyna musi Cię prowadzić?-zapytał Adam. 

-Eee.. 

-Widzę, że sie już pogodziliście. Myślałam, że to już nie nastąpi-powiedziała Basia. 

Poszliśmy się przebrać. 

-Mówiłam, żebyśmy normalnie weszli. 

-Przecież normalnie weszliśmy-podszedł do mnie. 

-Wiesz, o co mi chodzi. Co by było gdyby Góra nas zobaczył... Pomyślałeś o tym?-poprawiłam mu kołnierzyk od koszulki stroju ratownika.-A dziś jeździmy w S-ce z nim. 

- Jakby co to Cię obronię, gdyby miał jakieś docinki do Ciebie-mrugnął do mnie.